عبدالوهاب
معنی
این نام ریشه عربی دارد و ترکیبی از «عبد» و «وهاب» است. «عبد» به معنای «بنده» است و «وهاب» یکی از نود و نه نام خداوند به معنای «بخشنده» یا «عطا کننده» است. بنابراین، این نام به معنای «بنده بخشنده» است و به فردی اشاره دارد که عمیقاً وقف خداوند است و به سخاوت و مشیت الهی ایمان دارد. این نام بیانگر شخصیتی فروتن، شکرگزار و باایمان است.
حقایق
این نام عمدتاً در فرهنگ‌های آسیای مرکزی، به ویژه در میان ازبک‌ها و تاجیک‌ها، یافت می‌شود. این نامی با ریشه عربی و ترکیبی از «عبد» به معنای «بنده» و «الوهاب»، یکی از ۹۹ نام خداوند در اسلام به معنای «بخشنده» یا «عطا کننده بزرگ» است. بنابراین، نام کامل به صورت «بنده بخشنده» یا «بنده عطا کننده بزرگ» ترجمه می‌شود. این نوع نام‌گذاری خداپسندانه، که افراد را به صفات الهی پیوند می‌دهد، در فرهنگ‌های اسلامی به عنوان وسیله‌ای برای ابراز تقوا و طلب برکت رایج است. رواج این نام در آسیای مرکزی نشان‌دهنده نفوذ تاریخی اسلام در این منطقه است که به فتوحات اعراب در قرون هفتم و هشتم میلادی بازمی‌گردد و همچنان در شکل‌دهی به هویت فرهنگی اهمیت دارد. سنت‌های نام‌گذاری این‌چنینی بر اهمیت ایمان دینی و تسلیم در برابر خداوند در خانواده و جامعه تأکید دارند.
کلمات کلیدی
ایجاد شده: 9/30/2025 • به‌روزرسانی شده: 9/30/2025