عبدالشکور
معنی
این نام ریشه عربی دارد، یک اصطلاح ترکیبی که عمیقاً در نام‌گذاری اسلامی جای گرفته است. این نام از ترکیب "Abdu"، به معنای "بنده"، با "Shukur" که از *Ash-Shakur* گرفته شده است، یکی از 99 نام خداوند، به معنای "بسیار سپاسگزار" یا "قدردان" است، تشکیل شده است. بنابراین، این نام به معنای "بندهٔ بسیار سپاسگزار" یا "بندهٔ قدردان (خداوند)" ترجمه می‌شود. این ریشه‌شناسی قدرتمند، فردی با تقوای عمیق، فروتنی و زندگی اختصاص‌داده‌شده به ابراز سپاس و اذعان به نعمت‌های الهی را نشان می‌دهد، که اغلب نشان‌دهنده شخصیتی است که با سپاسگزاری و فداکاری مشخص شده است.
حقایق
این نام یک نمونه کلاسیک از یک ساختار کلامی برگرفته از عربی است که در فرهنگ‌های اسلامی رایج است. این نام دو عنصر بنیادین را ترکیب می‌کند: «عبد» به معنای «بنده» یا «غلام» و «شکور» که به «سپاسگزار» یا «شکرگزار» ترجمه می‌شود. «شکور» ذاتاً با «الشَّکور» یکی از ۹۹ نام زیبای خداوند (اسماء الحسنی) مرتبط است که به معنای «بسیار قدردان» یا «پاداش‌دهنده کارهای نیک» است. بنابراین، این نام در مجموع به «بنده بسیار سپاسگزار» یا «بنده خدای شکرگزار» ترجمه می‌شود که بیانگر حس عمیق عبودیت، فروتنی و شناخت نعمت‌های الهی است. از نظر تاریخی و فرهنگی، نام‌هایی که با «عبد-» و به دنبال آن یکی از صفات الهی ساخته می‌شوند، به عنوان یادآوری دائمی رابطه فرد با خالق عمل می‌کنند و تجسم فضایل خاص را تشویق می‌نمایند. انتخاب «شکور» بر فضیلت عمیق شکرگزاری تأکید دارد، کیفیتی بسیار ارزشمند در آموزه‌های اسلامی که به سپاسگزاری و قدردانی از نعمت‌های دریافت‌شده تشویق می‌کند. چنین نام‌هایی به‌ویژه در جوامع مسلمان آسیای مرکزی، خاورمیانه و جنوب آسیا رایج هستند و گواهی بر میراث مشترک زبانی و مذهبی‌ای هستند که هم برای اعلان صریح بندگی خداوند و هم برای بازتاب صفات الهی در شخصیت انسان ارزش قائل است.
کلمات کلیدی
ایجاد شده: 9/29/2025 • به‌روزرسانی شده: 9/29/2025